Doğu Ekspresi ile Yeni Keşifler
4 dakika okunma süresi
Doğa ve sanat, yaşamın kendisinden de büyük değil mi? Doğa, yaşamda duruşun en idealize edilmiş hali olsa gerek. Evren, derslerini insanoğluna öğretmek için yaptığı sınavları 'doğa'nın ev sahipliğinde gerçekleştiriyor adeta. Yaşam veren doğa, sadece onu yaşatanlara bir ömür vaat ediyor. Kimi zaman yaşamın acımasızlığını, en vahşi haliyle ve binlerce renkle anlatıyor. Kimi zaman tüm kötülükleri, yine mucizeler yaratan kuvvetiyle yok edip yeni hayatlar yaratıyor. Kötüleri affediyor, açılan yaraları sarıyor. Yeniden kucaklıyor; yeniden öğretmeye çalışıyor.
Doğa dendiğinde yeşil düşünür çocuk, gökyüzü dendiğinde mavi. Gökkuşağı ise doğanın sanki tüm çocuklara ilk hediyesidir; üstelik her çocuğa, millet, ırk, dil, din gözetmeksizin. Büyüdüğümüzde mucizeleri hatırlamakta en sık kullandığımız ve belki de ilk aklımıza gelen, doğaüstü kuvvetlerdir ve bunlar 'gerçeküstü' ilhamların sembolüne dönüşürler.
Şeker Ahmet Paşa "Ormanda Geyik"
Pandemi süresinde tüm dünya, çocuklar ve büyükler yine yaş, dil, millet ayırt etmeksizin kağıt kalem alıp, dijital ekranlarında gökkuşağı çizdi belki de. Gökkuşağı her kültürde iyiliklerin, geleceğin habercisi gibidir.
Doğa, yeşil... Doğa, hayatlarımızdan çok daha büyük değil mi?
Doğa dürüst; en temel doğruların üzerine kurulu yaşamın kusursuz resmi gibi.
İnsanoğlunun en çıplak haliyle bizi karşılaştıran doğa, öyle dürüst ki hiçbir yalan onun dünyasında saklanamıyor. Hiçbir makyaj tutmuyor. Varsa yoksa doğrulardan yana doğa.
Jaume Plensa'dan, Şeker Ahmet Paşa'ya, doğayı anlatan tüm sanatçılar da dürüstlükten vazgeçmeyen ustalar! Doğayı konu almak, bir sanatçının hassasiyetini, yaşamla ilişkisinin kuvvetini, her nefese verdiği anlamı vurguluyor. Sanat, yaşam, doğa... Birbirleriyle sonsuza dek evli, insanoğluna rağmen, hatalarımıza rağmen... Birbirlerini sevgiyle ve sabırla iyileştirmek üzere evli üstelik.
Doğa sabırla yaşamı öğretirken, sanat sanki ses verir. Yine din, dil, ırk ayırt etmeden.
Bugün, iki yüz sene sonra Şeker Ahmet Paşa'nın "Orman"ına kulak verdiğimizde; ustanın fırçasındaki duygu, gözlerimiz kadar kalbimizde de konuşur. Doğanın naif, hassas, bir o kadar da kudretli oluşunu anlatır; üstelik bir çırpıda, bir nefeste.
Jaume Plensa'nın da bir nevi "otoportreleri" olan ağaçlarla, 'hayatın ta kendisini' anlatmaya çalıştığına; yaşam döngüsünü en mükemmel şekilde yansıtan bu şiirsel heykellerinin, bundan iki yüz sene sonra da hala insan ve doğanın ilişkisini anlatacağına inanıyorum. Hayat döngüsü, doğa ve sanatla sonsuza dek irdelenmeye devam edecek.
Doğanın insanoğluna öğrettiği dersleri alalım.
Alalım ki aynı sınavlarla yine karşı karşıya kalmayalım.
Ve bu derslerle sınıf atlayalım... İyileşelim...