Tuba Ünsal, Sare & Civan

Yıllar önce, "Benim Tatlı Komposto Günlüğüm" kitabını okumuştum. Sare'nin doğum maceralarını kaleme almıştın. Sare'nin doğduğu yıllara ışınlanıp o günleri konuşalım mı? İlk annelik deneyimini, kızını kucağına aldığında yaşadıklarını anlatır mısın?

Sare dünyaya geldiğinde çok küçüktüm. Yaş olarak da tecrübe olarak da. Ne kadar okusak da bilgi tecrübeyle kaydediliyor. Sare'yi kucağıma aldım ve maceramız başladı. Babası çok yoğun çalışır Sare'nin; hele o dönem çok daha yoğundu. Amerika'da doğum yaptıktan sonra Türkiye'deki hastanelerin sistemi gibi zannedip bizi odada bıraktı. Nasılsa hemşireler bebeği alır, anneyi de uyumaya bırakırlar sandı. Tabii, orada öyle değildi sistem. Biz Sare ile sabaha kadar baş başaydık. Onu nasıl tutacağımı bile bilmiyordum. Müthiş bir koruma kollama içgüdüsüyle sabaha kadar gözümü kırpmadan kızıma baktım.

İki kardeş araları nasıl? Sare, Civan'ı idare ediyormuş, ona ablalık yapıyormuş gibi hissettim.

Sare müthiş bir abla. Tabii ki kavga çok oluyor ama birbirleri olmadan yapamıyorlar. Tatlı bir ilişkileri var. Sare'nin "Civaaaaaaaan" diye bağırması kulağımda sürekli. Civan'ın da, "Sare sen kendini anne mi sanıyorsun ama üzgünüm anne değilsin." lafı çok komiktir.

Şu an bekar bir anne olarak annelik maceran nasıl geçiyor? Nasıl yetişiyorsun çocukların hızına, hayatın hızına?

Geçen sene "burn out" denilen, artık tükenmişlik sendromu olarak tanımlanan bir süreç yaşadım. Aile olmak, çocuk büyütürken çok önemli. Biz boşanmış olsak da aile kalmaya devam ettik Mirgün'le. Her ne kadar eli sürekli üzerimizde olsa da, günlük rutinde yalnız olmak çok zorladı beni. Anne babanın aynı evde, mutlu bir ilişkide çocuk büyütmeleri çok güzel. Çocuk düzen ve disiplin istiyor; bunu sadece ne anne ne de baba yapabilir. Ben erken anne olup erken hayatımda yalnız kaldım. Bir tarafta hayat var, diğer tarafta kocaman sorumluluklar. Özel hayatımdaki sıkıntılarımı ya da coşkumu ev içine yansıtmamaya çalıştım. Geçen sene yaşadığım her şeyden bıkma halimden çıkışım da kendi kendime oldu. Daha fazla kendime zaman ayırmaya, daha sağlıklı beslenmeye, bedenimi şifalandırmak için birtakım şifacılarla çalışmaya başladım. Kendi dengemi bulduğumda, aile içindeki yükler de zorlamamaya başladı. İyi çocuk yetiştirmek el yordamıyla sadece severek becerebileceğiniz bir iş değil. Hayatı doğru anlayıp yönünüzü doğru seçmeniz ve en güzel örneğin siz olduğunuzu bilerek kendinizi düzeltmeniz, iyi bir örnek olmanız lazım. Evde sürekli bağıran bir anne, çocuğuna sakinliği öğretemez. Bir örnek vereyim: Gandi'den yanındaki çocuğa çikolata yememesini söylemesini istiyorlar. O da, "Ben kendim yerken ona nasıl yeme diyebilirim." diyor. Önce kendimizi düzeltip sonra çocuğun yolunu çizmemiz gerekiyor.