2025 Oscar Ödülleri Kazananlar Listesi
12 dakika okunma süresi
Aşk, yüzyıllardır insanlığın en büyük ilham kaynağı oldu. Uğruna savaşlar çıkmış, şehirler inşa edilmiş, şiirler yazılmış ve kalpler paramparça olmuş... Kimileri aşkı büyük bir tutkuyla yaşarken kimileri kavuşamamanın hüznüyle anıldı. Ama sonu ne olursa olsun, bazı aşklar zamanın ötesine geçerek unutulmaz hikâyelere dönüştü. Tüm aşk hikâyelerinin ortak noktası yıllar geçse de hâlâ konuşulmaları. Çünkü aşk, ne olursa olsun yaşamaya ve yaşatılmaya devam eden en güçlü duygu. İşte tarihe iz bırakan, uğruna her şeyin göze alındığı, tutkuyla yaşanmış en etkileyici gerçek aşk hikâyeleri.
Kimi aşklar sadece iki kişinin değil, koca imparatorlukların da kaderini değiştirir. Mısır Kraliçesi Kleopatra ve Roma'nın generali Marcus Antonius'un aşkı da tam olarak böyle bir hikâyeydi. Sadece birbirlerine değil, aynı zamanda iktidara, güce ve entrikalara da bağlıydılar. Kleopatra güzelliği ve zekâsıyla sadece dönemin değil, tarihin de en büyüleyici kadınlarından biriydi. Julius Caesar'ın ölümünden sonra Roma'nın en güçlü adamlarından biri olan Marcus Antonius ile yolları kesiştiğinde, ikili arasındaki çekim kaçınılmazdı. Kleopatra'nın ihtişamı ve cazibesi, Antonius'un hırslı ruhuyla birleştiğinde ortaya sadece aşk değil, bir imparatorluğu sarsacak bir hikâye çıktı. Antonius, Roma'dan uzaklaşıp Kleopatra'ya yakınlaştıkça, düşmanları da çoğalmaya başladı. Roma'nın diğer büyük lideri Octavian, Antonius'u ihanetle suçladı ve savaş ilan etti. Sonunda, MÖ 31'deki Aktium Deniz Savaşı, aşklarının ve imparatorluklarının sonunu getirdi. Antonius savaşta yenildi ve Mısır'a çekildi. Yanında yine Kleopatra vardı ama artık ikisi de kaçınılmaz bir sonun yaklaştığını biliyordu. Antonius, düşmanın kapıya dayandığını duyduğunda, Kleopatra'nın öldüğüne inanarak kendi hayatına son verdi. Oysa Antonius yanılmıştı, Kleopatra hâlâ hayattaydı. Ancak sevdiği adamı kaybetmenin acısına dayanamayıp birkaç gün sonra zehir içerek yaşamına son verdi. Böylece, tarihin en büyük aşk hikâyelerinden biri, tıpkı Tristan ve Isolde, Pyramus ve Thisbe ya da Romeo ve Juliet gibi birçok efsanevi aşk hikâyesinde olduğu şekilde aynı trajediyle noktalandı. Ama onların tutkusu, ihanetleri ve göz kamaştıran hikâyeleri, yüzyıllar boyunca anlatılmaya devam etti. Çünkü bazı aşklar, ölümle bile bitmez...
Kleopatra ve Marcus Antonius'un aşkından bahsetmişken, bu aşkı filme döken Elizabeth Taylor ve Richard Burton aşkından bahsetmemek olmaz. "Kleopatra" filminin setinde başlayan ilişki, Hollywood tarihinin en ihtişamlı ve en çalkantılı aşklarından biri oldu. Onların aşkı öylesine büyük ve fırtınalıydı ki, bir kez değil, iki kez evlenip boşandılar. Ama birbirlerinden asla tam anlamıyla kopamadılar. Sette yolları kesiştiğinde ikisi de başkalarıyla evliydi. Ancak aralarındaki çekim sadece canlandırdıkları karakterlerle sınırlı kalmadı. Burton, büyüleyici bakışlarıyla Taylor'ı etkilerken, Taylor da kendine has cazibesiyle Burton'ın aklını başından aldı. Onların aşkı ilk andan itibaren sansasyoneldi. Hollywood ve dünya basını bu yasak aşkı günlerce manşetlerden düşürmedi. Ancak ne dedikodular ne de skandallar ikisini de durdurmaya yetmedi. Taylor ve Burton eşlerinden boşanıp 1964'te görkemli bir düğünle evlendiğinde, bu birlikteliğin sonsuza dek süreceğine inanılıyordu. Elizabeth ve Richard'ın aşkı kadar yaşam tarzları da dillere destandı. İkisi de aşırılıkları seviyordu. Burton, Taylor'a en değerli hediyeleri alıyor, ona olan sevgisini cömert jestlerle gösteriyordu. Ünlü 69.42 karatlık Taylor-Burton elması bu büyük aşkın simgelerinden biri oldu. Ancak tutkuları kadar kavgaları da büyüktü. Kıskançlık krizleri, içki problemleri ve şiddetli tartışmalarla dolu ilişkileri, yavaş yavaş yıpranmaya başladı. 1974'te boşandıklarında herkes bu masalın bittiğini düşündü. Fakat ayrılığa dayanamayarak 1975'te tekrar evlendiler. Ancak bu ikinci şans da uzun sürmedi ve bir yıl sonra yeniden boşandılar. Burton, Taylor'dan sonra bir başkasıyla evlendi ama eski eşine duyduğu aşkı hiçbir zaman gizlemedi. Elizabeth Taylor ise yıllar sonra verdiği bir röportajda, Richard Burton'ın hayatının aşkı olduğunu itiraf etti.
Aşk, bazen imkânsızlıklarla sınanır... Pyramus ve Thisbe'nin hikâyesi de böyle bir aşkın destanı. Yasaklı bir sevda, gizli buluşmalar ve yanlış anlaşılmalarla dolu bu öykü, Shakespeare'in Romeo ve Juliet'ine dahi ilham kaynağı olmuş, yüzyıllar boyunca kulaktan kulağa anlatılmıştır. Babil'de yaşayan Pyramus ve Thisbe, birbirine komşu evlerde büyümüş iki gençti. Küçüklükten beri birbirlerine duydukları sevgi, zamanla büyük bir aşka dönüştü. Ancak aileleri bu aşkı onaylamıyordu. Onları ayıran tek şey iki ev arasındaki duvardı. Ancak kader onları tamamen ayırmadan önce, duvarda oluşan küçük bir çatlağı onlara umut ışığı olarak sundu. Bu küçük çatlak, Pyramus ve Thisbe'nin tek buluşma noktası oldu. Geceleri herkes uyuduğunda, duvarın iki tarafında durup fısıltılarla aşklarını anlatırlardı. Bu küçük pencere onlara yetmiyor olacak ki, bir gün birlikte kaçmaya karar verdiler. Pyramus ve Thisbe, şehir dışında bir ağacın altında buluşmak için sözleşti. İlk gelen Thisbe oldu. Ancak tam o sırada susuzluktan bitkin düşmüş bir aslan ortaya çıktı. Korkuyla kaçan genç kız, başındaki örtüyü düşürdü. Aslan, örtüyü pençeleriyle parçaladı ve üzerini kan lekeleriyle kirletti. Bu sırada buluşma yerine gelen Pyramus, kanlı örtüyü görünce sevdiği kadının öldüğünü sandı. Onsuz yaşamanın imkânsız olduğunu düşünerek hançeri ile kendini öldürdü. Kısa bir süre sonra Thisbe geri döndü. Ancak yerde yatan Pyramus'u görünce o da aynı hançer ile kendini öldürdü. Rivayete göre Pyramus ve Thisbe'nin buluşma yeri olan ağaç, o günden sonra hep kan kırmızısı meyveler vermiş.
Büyük liderlerin arkasında, onları ayakta tutan büyük aşklar vardır. Winston Churchill adını dünya tarihine yazdırmış bir siyasetçiydi ama onun gerçek zaferi ömür boyu süren aşkı Clementine Churchill'di. Politik entrikalar, savaşlar ve zorlu yıllarla sınanan bu evlilik sadece sadakatle değil, aynı zamanda derin bir sevgi ve bağlılıkla tarihe geçti. 1904 yılında Winston Churchill ve Clementine Hozier bir baloda tanıştıklarında, ikisi de birbirine derin bir hayranlık duymuştu. Churchill genç kadının zekâsına ve keskin mizah anlayışına hayran kalırken, Clementine ise Churchill'in karizmatik ve tutkulu ruhundan etkilenmişti. Ancak kaderin onları bir araya getirmesi biraz zaman aldı. Dört yıl sonra, 1908'de bir akşam yemeğinde yeniden karşılaşan ikili bu kez aralarındaki çekimden kaçamadı. Kısa sürede nişanlandılar ve aynı yılın eylül ayında evlendiler. Churchill, İngiltere'nin en önemli siyasi figürlerinden biri olmaya doğru ilerlerken, Clementine de onun en büyük destekçisi oldu. Evlilikleri boyunca Winston'ın yanında durarak ona cesaret verdi, en zorlu anlarında bile sarsılmaz bir güç kaynağı oldu. Özellikle II. Dünya Savaşı sırasında, Churchill ülkesini karanlık günlerden çıkarırken Clementine de ona duygusal destek sağladı. Zaman zaman ona yazdığı mektuplarla hatalarını nazikçe göstererek daha iyi bir lider olmasına yardımcı oldu. Winston Churchill siyasi kariyerinde birçok zorlukla karşılaşsa da, en büyük şansının Clementine olduğunu her fırsatta dile getirdi. 57 yıl süren evlilikleri, dünya tarihinin en güçlü ilişkilerinden biri olarak anıldı. Winston Churchill 1965'te hayata veda ettiğinde, Clementine için hayat bambaşka bir hâl aldı. Sevdiği adamı kaybetmenin acısını derinden yaşadı ama onun mirasını ve anısını onurlandırmaya devam etti. Churchill savaş meydanlarında ve politik arenada ne kadar güçlü olursa olsun, gerçek zaferinin Clementine olduğunu biliyordu.
Bazı aşklar hayatın tam ortasında değil, en beklenmedik anlarında karşılık bulur... Audrey Hepburn, zarafeti ve oyunculuğuyla tüm dünyanın hayran olduğu bir kadındı. Ancak onun en büyük mutluluğu, Hollywood'un ışıltılı dünyası değil, Robert Wolders ile yaşadığı aşk oldu. Audrey Hepburn, hayatı boyunca büyük aşklar yaşamış, iki kez evlenmiş ama gerçek mutluluğu uzun süre aramıştı. İlk evliliğini Mel Ferrer ile ardından İtalyan psikiyatrist Andrea Dotti ile yapmıştı. Ancak her iki evlilik de zaman içinde sona erdi. Audrey aşkı aramaktan vazgeçtiği bir dönemde, Hollandalı aktör Robert Wolders ile tanıştı. Ünlü oyuncu daha önce büyük bir kayıp yaşamış. Oyuncu Merle Oberon'un eşi olan Wolders, onun ölümünden sonra yeniden birini sevebileceğini düşünmüyordu. Ancak kader Audrey ve Robert'ı bir araya getirdiğinde ikisi de aşkın ikinci baharını yaşamak için asla geç olmadığını anladı. Audrey, "hayatımın en mutlu yıllarını yaşattı" dediği Robert ile, gösterişli davetlerden, kırmızı halılardan uzak, içten ve samimi bir aşk yaşadı. Bu yıllarında UNICEF için yaptığı insani yardım çalışmalarına yoğunlaştı. Dünyanın dört bir yanındaki çocuklara yardım ederken, Robert hep onun yanındaydı. 1992'de Audrey Hepburn'e nadir görülen bir kanser teşhisi konduğunda, Robert Wolders ona son anına kadar eşlik etti. Audrey'in İsviçre'deki evinde, ailesiyle ve en sevdiği insanlarla vakit geçirmesini sağladı. Hastalığının ilerlemesine rağmen ona huzur vermek, son günlerini en güzel şekilde yaşatmak için elinden geleni yaptı. Audrey Hepburn, 1993 yılında hayata veda ettiğinde, Robert Wolders Audrey'in sevgisini ve anısını yaşatmaya devam etti. Bir röportajında, "Beni en mutlu eden şeylerden biri, onun son yıllarını gerçekten huzurlu ve mutlu geçirdiğini bilmek" demişti. Audrey Hepburn ve Robert Wolders'ın aşkı, büyük trajediler ya da çalkantılarla değil, sakin bir huzurla, derin bir bağlılıkla yaşandı. Onlar, birbirlerine duydukları sevgiyi sessizce ama en güçlü şekilde yaşadılar.
Frank Sinatra ve Ava Gardner'ın aşkı Hollywood'un altın çağının en ateşli ve en karmaşık ilişkilerinden biriydi. Onların hikâyesi, aşkın ne kadar tutkulu ve yıkıcı olabileceğini gösterirken, aynı zamanda bu büyük aşkın iki güçlü karakterin arasında nasıl şekillendiğini de ortaya koyuyor. Frank Sinatra ve Ava Gardner'ın yolları 1950'lerin başlarında kesişti. Sinatra o dönemde Amerika'nın en popüler şarkıcısıydı, müzik dünyasında zirvedeydi ve neredeyse her kadının hayran olduğu bir adamdı. Ava Gardner ise sinema dünyasında parlayan bir yıldızdı. İlk tanışmalarından itibaren, bu iki güçlü kişilik arasında hemen bir çekim başladı. Sinatra, Ava Gardner'ı ilk gördüğünde, onu bir "dönüm noktası" olarak gördü. Ava ise, Sinatra'nın cazibesi karşısında hayran kalmıştı. Frank ve Ava evlendiklerinde, herkes onların büyük bir yıldızlar çifti olduğunu düşündü. Ancak onların ilişkisi sadece hayranlıkla değil, öfke, kıskançlık ve kavgalarla da örülüydü. Sinatra, Ava'yı derinden seviyor, ancak sadakat sorunları, çalkantılı ruh hali ve depresyonu, ilişkilerini her geçen gün daha da zorluyordu. Ava da onun bu karışık ruh halini kabullenmeye çalışmış, fakat pek de başarılı olamamış. Sinatra'nın sık sık alkol kullanımı bu evliliği iyice zorlaştırıyordu. Birbirlerine derinden âşık olmalarına rağmen, birbirlerinin karanlık yönleriyle de başa çıkmak zorunda kaldılar. Bu ilişkinin en büyük özelliği hem çok tutkulu hem de yıkıcı olmasıydı. Sinatra ve Gardner, 1957'de boşandılar, ancak birbirlerine olan sevgi ve çekim yıllar sonra bile devam etti.
Tristan ve Isolde'nin hikâyesi, aşkın hem masumiyetini hem de trajedisini içeren en kadim ve etkileyici efsanelerden biri. Orta Çağ'ın en popüler aşk öykülerinden biri olan bu hikâye, zamanla birçok edebi esere ilham kaynağı olmuş, filmlerden operalara kadar pek çok sanat dalında işlenmiştir. Ancak Tristan ve Isolde'nin aşkı yalnızca bir aşk öyküsü değil, aynı zamanda yasakların, bağlılıkların ve fedakârlıkların da bir simgesidir. Cornwell'in genç, cesur ve karizmatik bir şövalyesi Tristan, bir gün Kral Mark'ın sarayında kendisine gönderilen Isolde adında bir kadına hizmet etmek üzere görevlendirilir. İrlanda Kraliçesi Isolde aynı zamanda Kral Mark'ın da nişanlısıdır. Ancak Tristan ve Isolde'nin gözlerinde ilk bakışta bir çekim başlar. Bir içki bardağına konan gizemli bir iksir, onların aşkını yönlendirecek olan kaderi de değiştirir. Bu iksir, Aslında Isolde'nin annesi tarafından kralla evlenmesi için hazırlanan bir aşk iksiridir, ancak Tristan ve Isolde yanlışlıkla onu içerler. İksirin etkisi ile her ikisi de birbirlerine delicesine âşık olur. Fakat bu aşk, Isole'nin Kral Mark ile nişanlı olması sebebiyle yasaklı ve imkânsızdır. Bu yasak aşklarımın başlangıcı ve onların trajedisinin de temelini oluşturmuştur. İkili gizlice buluşur, ancak her karşılaşmalarında başlarına daha büyük felaketlerin geleceğinden endişe ederler. Gerçekten birbirlerine âşık olsalar da, her an Kral Mark'ın onları bulup cezalandırmasından korkarlar. Aşkları hem hayalini kurdukları mutlu bir geleceği arzulamaları hem de yıllarca süren acılı bir ayrılığı içeren bir döngüye dönüşür. Birçok efsane gibi Tristan ve Isolde'nin aşkı da trajik bir sona doğru sürüklenir. Bir dizi yanlış anlamalar sonucu Tristan ve Isolde'nin yolları da sonunda ayrı düşer. Tristan son çare olarak İrlanda'da Isolde'yi yeniden görmek için yola çıkar, ancak onun öldüğünü öğrenir. Tristan, kalbi kırılmış bir şekilde hayata veda eder.
John F. Kennedy ve Jacqueline Kennedy'nin aşkı sadece Amerikan tarihinde değil, tüm dünyada bir dönemin sembolü haline gelmiştir. 1960'larda Beyaz Saray'a yeni bir soluk getiren genç ve dinamik çiftin hayatı, göz kamaştırıcı başarılar, acılar ve trajedilerle örülüydü. Jacqueline Bouvier, New York sosyetesinin en gözde isimlerinden biriydi. John F. Kennedy ise genç bir politikacı, parlak bir geleceği olan, zeki ve karizmatik bir adamdı. Tanışmaları bir akşam yemeği sırasında gerçekleşti. John, Jacqueline'ı ilk kez gördüğünde onun zarafetine hayran kaldı. Jacqueline da John'un tutkusuna ve içindeki liderlik arzusuna karşı koyamamıştı. Aşkları hızla büyüdü ve 1953 yılında nişanlanıp, bir yıl sonra çarpıcı bir düğünle evlendiler. John F. Kennedy 1961'de Amerika'nın 35. Başkanı olarak seçildiğinde, Jacqueline de Beyaz Saray'ın First Lady'si oldu. Bu dönemde çiftin hayatı dünya çapında ilgiyle takip edildi. Jacqueline, zarafeti, stil ve görkemiyle tüm dünyayı büyüledi. Beyaz Saray'ı adeta bir kültür ve sanat merkezi haline getiren Jacqueline, Kennedy ailesinin kamuoyundaki imajını güçlendirdi. John ise genç yaşına rağmen liderlik kabiliyetiyle dikkat çekti. Ancak Beyaz Saray'daki hayatları her zaman parlak değildi. John'un siyasi görevlerinin getirdiği stres ve zorluklar, zaman zaman çiftin ilişkisini zorlamış olsa da, Jacqueline'ın desteği ve sadakati, John için her zaman çok önemliydi. Ne yazık ki 1963 yılı, Kennedy ailesi için trajik bir dönüm noktası oldu. John F. Kennedy, 22 Kasım 1963'te Dallas'ta uğradığı suikast sonucu hayatını kaybetti. Jacqueline, kocasını kaybetmenin acısıyla sarsıldı. Ancak yaşadığı bu büyük kayıptan sonra bile Jacqueline, ona olan sevgisini ve bağlılığını, çocuklarına olan sorumluluğunu hiçbir zaman kaybetmedi. Suikastın ardından Jacqueline, kocasının mirasını yaşatmak için büyük bir mücadele verdi. Beyaz Saray'daki dönemi ve kocasının başkanlık yıllarını anlatan müthiş bir zarafetle halkın karşısına çıkmayı sürdürdü. Çiftin aşkı, zamanın ötesine geçti ve dünyadaki pek çok kişi için ilham kaynağı oldu. Jacqueline zamanla John'un anısını yaşatmak için pek çok projeye imza attı ve başkanlık müzesinin kurulmasına öncülük etti. Onun ardında bıraktığı miras ve sevgi, tarih boyunca hep hatırlanacak.
Eski Birleşik Krallık Kralı VIII. Edward ve Wallis Simpson'ın aşkı tarihin en skandal ve aynı zamanda en dramatik aşk hikâyelerinden. Bir kralın tahtını terk etme pahasına yaşanan bir aşk, dünya çapında büyük yankı uyandırmış ve İngiltere kraliyet ailesinin tarihinde derin izler bırakmıştır. Wallis Simpson ve Windsor Dükü Prens Edward'ın tanışmaları, ikisinin de hayatında bir dönüm noktası oldu. Wallis o dönemde evli bir kadındı ancak evliliği problemliydi. Eski Birleşik Krallık Kralı VIII. Edward ise sıra dışı bir adam olarak, Wallis'i cazip buldu. Wallis de Kral VIII. Edward'ın hayatındaki farklılığı ve özgürlüğünü hissederek ona doğru çekildi. Kral VIII. Edward ilişkisini ilk başlarda gizli tutmayı denedi, ancak Wallis'in sosyal çevresinde giderek daha fazla yer aldığı ve ikili arasındaki bağın derinleştiği gün geçtikçe daha belirgin hale geldi. Wallis'in saraya girmesi ve Kral VIII. Edward ile daha fazla vakit geçirmesi tüm İngiltere'de merak konusu oldu. İlişkilerinin büyümesiyle birlikte, Wallis Simpson'ın boşanmış bir kadın olması ve Prens'in ayrıldığı hala hayatta olması, İngiliz monarşisini sarsmaya başladı. Wallis, artık prens için takıntı haline geldi. Kral VIII. Edward onunla evlenmeyi düşündü, ancak bu evlilik İngiliz Kraliyet Ailesi'nin ve Kilisesi'nin onayından geçemeyecekti. 1936 yılında Prens Edward tahta geçtiğinde, Wallis ile evlenmeye karar verdi. Ancak İngiltere'nin Kraliçesi, Kilise'nin ve hükümetin baskıları, Kral VIII. Edward'ın evliliği gerçekleştirmesine engel oldu. Bu durumda Prens Edward, tahttan feragat etmeyi ve Wallis ile evlenmeyi tercih etti. İngiltere'yi terk edip Fransa'ya yerleşen çift, orada "Dük ve Düşes Windsor" olarak bilindiler. Ancak aldıkları tahttan feragat kararının ardından hiçbir zaman resmi bir unvan alamadılar. Windsor Dükü Prens Edward ve Wallis Simpson'ın hikayesi, bir monarşinin onuru ve aşkı arasında yapılmış bir seçim olarak tarih kitaplarında yerini aldı.
Sanat dünyasında pek çok büyük aşk hikâyesi yaşanmıştır, ancak hiçbiri Salvador Dalí ve Gala'nın ilişkisi kadar sıra dışı olmamıştır. Onların aşkı sanatı, özgürlüğü ve gerçeküstü bir yaşamı birlikte inşa etmeleriyle tanımlanır. Gala, Dalí'nin ilham perisi, sevgilisi ve hayat boyu en büyük destekçisi oldu. Salvador Dalí, Paris'te sürrealist sanat çevrelerinin yükselen isimlerinden biriydi. O sıralar 25 yaşında olan Dalí, sıra dışı tarzı, garip kişiliği ve benzersiz hayal gücüyle dikkat çekiyordu. Aynı yıl hayatını tamamen değiştirecek olan kadınla tanıştırdı: Elena Ivanovna Diakonova, yani Gala ile... Gala, aslen Rus kökenliydi ve o dönemde ünlü şair Paul Éluard ile evliydi. Ancak bu evlilik zamanla romantik bir ilişki olmaktan çıkıp entelektüel bir ortaklığa dönüşmüştü. Dalí ile tanıştığında, aralarındaki çekim anında hissedildi. Bu tanışmanın ardından Gala ve Dalí ayrılmaz bir ikili haline geldi. Gala eşini geride bırakıp Dalí ile yeni bir hayata başlamayı seçti. Onların aşkı sıradan romantik ilişkilerden çok daha fazlasıydı, adeta birbirlerinin ruhlarını tamamlıyorlardı. Gala Dalí'nin sadece sevgilisi değil, aynı zamanda onun en büyük ilham kaynağı ve menajeri oldu. Dalí'nin sanatında da Gala'nın etkisi oldukça büyüktü. Birçok tablosunda Gala'yı bir tanrıça, azize ya da mistik bir figür olarak resmetti. Ona olan aşkı kimi zaman takıntılı bir hale dahi geldi. Gala'nın yaşlandığını görmek Dalí için katlanılmaz bir düşünceydi. Ona duyduğu hayranlık öylesine büyüktü ki, Gala'nın genç kalmasını istediği için bazı portrelerinde onu olduğundan çok daha genç ve ilahi bir figür olarak resmetti. Dalí'nin en ünlü eserlerinden biri olan "Christ of Saint John of the Cross" ve "Galatea of the Spheres" gibi pek çok tablo, Gala'ya olan sevgisini ve hayranlığını yansıtıyor. Gala 1982 yılında hayatını kaybettiğinde, Dalí derin bir depresyona girdi. Hayatının en büyük aşkını kaybetmiş olmanın acısıyla, sanatsal üretimi azaldı ve bir daha asla eskisi gibi olamadı.
Bazı aşklar bir dönemin ruhunu, sanatını ve tutkularını şekillendiren efsanelere dönüşür. Jane Birkin ve Serge Gainsbourg'un ilişkisi de tam olarak böyleydi. Onların aşkı müziğin, sinemanın ve Fransız kültürünün unutulmaz bir parçası haline geldi. Fırtınalı, tutkulu, kimi zaman çılgınca ve kimi zaman yıkıcı... Ama her şeyden önce, derin ve gerçek bir bağ. 1968 yılında, Jane Birkin henüz 21 yaşındayken Fransa'ya yeni taşınmış genç bir İngiliz oyuncuydu. O dönem Fransız sineması onun İngiliz aksanına ve zarif güzelliğine yeni yeni alışıyordu. 40 yaşındaki Serge Gainsbourg ise şair ve besteci olarak tanınıyordu. Kendine özgü cazibesi, entelektüel zekâsı ve provokatif tarzıyla müzik dünyasında zaten bir efsane haline gelmişti. İkili, "Slogan" adlı filmin setinde tanıştıklarında Serge, Jane'in naif ve enerjik tarzına ilk başta mesafeli yaklaştı. Jane ise onun asi ve kibirli duruşundan etkilenmiş, ancak bir o kadar da korkmuştu. Ama bir akşam Serge onu Paris'in ünlü gece kulüplerinden birine götürdü ve bu gece, onların ayrılmaz bir çift olmasının başlangıcı oldu. Jane ve Serge'nin aşkını tüm dünyaya duyuran şarkı, bugün hâlâ en ikonik aşk şarkılarından biri olarak bilinen "Je T'aime - Moi Non Plus" oldu. Aslında Serge bu şarkıyı, eski sevgilisi Brigitte Bardot için yazmıştı, ancak Bardot'un evli olması nedeniyle şarkıyı yayınlamaktan vazgeçmişti. Daha sonra Jane Birkin ile bu parçayı yeniden kaydetti ve şarkı, 1969'da yayımlandığında müzik dünyasında adeta bir bomba etkisi yarattı. Jane'in fısıltılı sesi ve Serge'nin derin tonları bir araya geldiğinde ortaya çıkan sonuç, açık cinsellik vurgusu yüzünden birçok ülkede yasaklandı ama aynı zamanda ikilinin efsaneleşmesine de yol açtı. Serge'nin alkolle ve kendi iç dünyasındaki karanlıkla olan mücadelesi, ilişkilerini bazen zor bir hale getiriyordu. Tutkulu aşkları kimi zaman sert kavgalarla ve duygu patlamalarıyla gölgeleniyordu. Ama birbirlerinden kopmaları da imkânsız gibi gözükürken 1980'lerin başında, yollarını ayırma kararı aldılar. Jane, Serge'nin giderek daha fazla içkiye yönelmesi ve yıkıcı tavırları nedeniyle ilişkisinin sağlıklı olmadığını düşündü. Ancak bu ayrılık aralarındaki sevginin bitmesi anlamına gelmiyordu. Serge, Jane'i hayatı boyunca sevmeye devam etti. Ayrıldıktan sonra bile ona şarkılar yazdı, ona her zaman "hayatımın kadını" dedi. Jane ise, Serge'in ölümüne kadar onun en yakın dostlarından biri oldu. 1991 yılında Serge Gainsbourg hayatını kaybettiğinde, Jane, onu son yolculuğuna uğurlarken gözyaşlarını tutamamıştı. Daha sonra birçok röportajında, onun hayatındaki en önemli aşk olduğunu ve onu hiçbir zaman unutamadığını itiraf etti.
Bir yanda Hollywood'un en büyüleyici yıldızlarından biri, diğer yanda Avrupa'nın en küçük ama en görkemli krallıklarından birinin prensi... Bu ilişki sadece bir aşk hikâyesi değil, aynı zamanda bir dönemin en büyük masallarından biri olarak tarihe geçti. 1950'lerin başında Grace Kelly, sinemanın en gözde oyuncularından biriydi. Zarafeti, doğal güzelliği ve etkileyici yeteneğiyle Alfred Hitchcock'un vazgeçilmez aktrislerinden biri olmuştu. "Rear Window", "The Country Girl" ve "High Society" gibi filmleriyle izleyiciyi büyüleyen Grace, 1955 yılında Cannes Film Festivali'nde Monako Prensi III. Rainier ile tanıştı. Rainier, zarafeti ve sadeliğiyle dikkat çeken Amerikalı aktrise hayran kalmıştı. Ancak bu ilişki sadece romantik bir aşktan ibaret değildi. Monako, o dönemde ekonomik olarak sıkıntılar yaşayan küçük bir prenslikti. Rainier, ülkesine uluslararası prestij kazandıracak bir eş arıyordu ve Grace Kelly, tam da bunun için biçilmiş kaftandı. Öte yandan Grace de Hollywood'un ışıltılı ama yorucu dünyasından uzaklaşmak ve daha sakin anlamlı bir hayat yaşamak istiyordu. Rainier tanışmalarından kısa bir süre sonra Grace'i Amerika'da ziyaret etti. Grace'in ailesiyle tanıştı ve sonunda ona evlenme teklif etti. Bu teklif Hollywood yıldızı için yepyeni bir hayatın kapılarını aralıyordu. 19 Nisan 1956'da Monako'da yılın en büyük düğünü gerçekleşti. Grace Kelly, artık Monako Prensesi Grace'di. Giydiği Helen Rose tasarımı ikonik gelinliği, hâlâ gelmiş geçmiş en zarif gelinliklerden biri olarak kabul ediliyor. Hollywood'un göz kamaştıran dünyasından, kraliyet kurallarının sıkı disiplinine geçiş, Grace için tabii ki kolay olmadı. Kariyerini geride bırakmış, bambaşka bir kimliğe bürünmüştü. Ancak Prens Rainier'a olan aşkı bu zorlukların üstesinden gelmesini sağladı. Prenses Grace, Monako'nun kültürel ve sosyal hayatında önemli bir figür hâline geldi. Hayır işleriyle ilgilendi, sanat projelerine destek verdi ve Monako'yu uluslararası arenada daha saygın bir yere taşıdı. Ne yazık ki bu aşk hikâyesi de trajik bir şekilde sona erdi. 1982 yılında Prenses Grace, kızları Stéphanie ile birlikte Monako'da araba kullanırken direksiyon hâkimiyetini kaybetti ve uçurumdan yuvarlandı. Hastaneye kaldırılan Grace, ertesi gün hayatını kaybetti. Ölümü, sadece Monako'yu değil, tüm dünyayı yasa boğdu. Prens Rainier, hayatının aşkını kaybetmenin acısını ölene dek taşıdı. Bir daha evlenmedi ve 2005 yılında vefat ettiğinde, Grace'in yanına defnedildi. Grace Kelly ve Prens Rainier'ın aşkı, yalnızca bir prensesin hikâyesi değil, aynı zamanda Hollywood'un altın çağının romantik bir veda sahnesiydi.
Müzik ve sanat dünyasının en sıra dışı çiftlerinden biri olan bu ikili sadece romantik bir ilişki yaşamakla kalmadı, aynı zamanda barış, sanat ve özgürlüğün sembolü hâline geldi. 1966 yılında, Londra'daki Indica Sanat Galerisi'nde, The Beatles'ın efsanevi üyesi John Lennon, Japon avangart sanatçı Yoko Ono ile tanıştı. Yoko, soyut sanat ve performanslarıyla bilinen, radikal bir sanatçıydı. Lennon, galeride Yoko'nun sergilenen işlerini incelerken özellikle bir eserden çok etkilenmişti. Yoko Ono, onun alıştığı dünyadan tamamen farklıydı. Daha önce tanıdığı kadınlardan çok daha bağımsız, özgün ve sanata aşkla bağlıydı. John ve Yoko'nun ilişkisi, 1968'de resmen başladı. Ancak bu aşk birçok kişinin hoşuna gitmedi. The Beatles hayranları, Yoko'yu grubu bölmekle suçlarken, Paul McCartney de dâhil olmak üzere Beatles üyeleri de John'un Yoko ile olan ilişkisi nedeniyle gruptan uzaklaştığını düşünüyordu. 1970'te The Beatles resmen dağıldığında, birçok kişi bunu Yoko'nun suçu olarak gördü. Ancak John için Yoko müzikten daha fazlasıydı. Onu hem sanatsal hem de ruhsal anlamda besleyen, dünyayı farklı bir gözle görmesini sağlayan bir ilham kaynağıydı. Birlikte "Imagine" gibi unutulmaz şarkılara ve savaş karşıtı sanatsal projelere imza attılar. Çift, Vietnam Savaşı'na karşı düzenledikleri "Bed-In" protestolarıyla da gündem oldu. Otel odalarında yataktan çıkmadan basına barış mesajları vererek sıra dışı bir eylem gerçekleştirdiler. 1973 yılında, John ve Yoko kısa bir süreliğine ayrıldı. Bu dönem, John'un "Lost Weekend" olarak adlandırdığı, Los Angeles'ta partilerle geçen yaklaşık 18 aylık bir süreçti. Ancak John sonunda Yoko'ya geri döndü. Yeniden bir araya geldiklerinde, ilişkileri daha güçlüydü. 1975'te oğulları Sean Lennon dünyaya geldi. Ne yazık ki oğlunun doğumundan beş yıl sonra John Lennon, New York'taki Dakota binasının önünde hayranı olduğunu söyleyen Mark David Chapman tarafından vurularak öldürüldü. Bu trajik olay, müzik dünyasında derin bir yara açtı. Yoko, sanat projeleri, barış mesajları ve Sean Lennon'un müzik kariyeriyle onun anısını onurlandırdı.
Frida Kahlo, 1925 yılında geçirdiği korkunç bir trafik kazası sonucu hayatının büyük bölümünü acılar içinde geçirmek zorunda kaldı. Bu trajedi, onun içindeki sanatı besledi. Kaza sonrası yatağa bağımlı kaldığı dönemde, kendini resme adadı. Sanatı, onun en büyük kaçışı ve aynı zamanda en büyük silahı oldu. 1928'de Meksika'nın en ünlü ressamlarından Diego Rivera ile tanıştı. Diego, duvar resimleriyle tanınan, devrimci ruhlu ve çalkantılı bir özel hayata sahip bir sanatçıydı. Frida onun yeteneğine ve karakterine hayranlık duyuyordu. Diego ise Frida'nın cesareti, sanatı ve sıra dışı ruhundan büyülenmişti. Bir yıl sonra, 1929'da evlendiklerinde herkes bu ilişkiye şüpheyle bakıyordu. Çünkü Diego, sanat dünyasında olduğu kadar kadınlar arasında da ünlüydü. Sadakatsizliği herkes tarafından biliniyordu ve bu durum Frida'nın kalbini defalarca kırdı. Ancak Frida da kendini tamamen Diego'ya adamak yerine, aşkı ve ihaneti kendi sanatıyla anlatmayı seçti. Her fırça darbesinde yaşadığı acıları ve tutkuyu resmetti. İlişkileri süresince Diego, Frida'yı defalarca aldattı, hatta Frida'nın kız kardeşi Cristina da dahil. İhanetler, kavgalar ve birbirlerine verdikleri derin yaralar nedeniyle çift, 1939 yılında boşandı. Ancak bu ayrılık onların birbirinden tamamen kopmasını sağlayamadı. Frida, bu dönemde sanatına daha da yoğunlaştı ve en önemli eserlerinden bazılarını üretti. Ancak Diego ve Frida birbirlerinden çok da uzak kalamadılar. 1940 yılında, bir yıl bile dolmadan yeniden evlendiler. Bu sefer ilişkileri daha farklı bir boyuta evrildi. Frida, artık Diego'nun sadık bir eş olmaktan çıkıp, kendini tamamen sanata ve özgürlüğüne adayan bir kadın oldu. Birbirlerine duydukları sevgi ve bağlılık, artık romantik aşktan çok daha derin, ruhsal bir ortaklığa dönüşmüştü. Frida'nın sağlık durumu yıllar geçtikçe kötüleşti. Küçük yaşta geçirdiği felç ve trafik kazasının etkileri, hayatının ilerleyen dönemlerinde onu neredeyse tamamen yatağa mahkûm etti. Ağrılarla dolu yaşamı tablolarına da yansıdı. Frida sanatından ve mücadelesinden asla vazgeçmedi. 1953'te Meksika'da açılan kişisel sergisine doktorların tüm uyarılarına rağmen katıldı. Hatta yatağı sergi alanına getirilerek ziyaretçilerini orada ağırladı. Kahlo 13 Temmuz 1954'te, 47 yaşında hayata veda etti. Diego ise Frida'nın ölümünden sonra, onun hayatındaki en büyük aşk olduğunu itiraf etti. 1957'de hayata veda ettiğinde, kalbinde hâlâ Frida'nın hatıraları vardı. Aldatmalar, kavuşmalar, ayrılıklar ve yeniden birleşmelerle dolu bu ilişki, tarihin en çalkantılı ama en ilham verici aşk hikâyelerinden biri olarak hafızalara kazındı.
Fotoğraflar: Getty Images Türkiye